Μοναξιά

Σε τούτο τ' αδειανό δωμάτιο αντιλαλούν σκέψεις και δάκρυα. Η μοναξιά με διαπερνά σαν κρύος άνεμος και μου παγώνει τη ψυχή. Πάγος  γίνεται, πέφτει  σπάει σαν κρυστάλλινο ποτήρι και διαλύεται επί γης. Ένα σκοτεινό πέπλο ρίχνεται πάνω μου, με επισκιάζει. Βαρύ σαν βράχος. Κι' ουδέποτε μπορώ να το σηκώσω.